திருக்குறள்:176 (நல்லருள் வேண்டின் பிறன்பொருள் வேட்காதே...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 176 நல்லருள் வேண்டின் பிறன்பொருள் வேட்காதே... In English

அருள் வெஃகி, ஆற்றின்கண் நின்றான், பொருள் வெஃகிப் பொல்லாத சூழ, கெடும்.
பொழிப்புரை :
[தெய்வ] அருளை விரும்பி நல்லாற்றின் கண் நிற்பவன், பிறர் பொருள் மேல் வேட்கை கொண்டு பொல்லாத வழிகளை எண்ணி அணுகினால், [அவனது நோக்கமும் வழியும் வாழ்வும்] கெடும்.
	புதிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் இவ் விளக்கங்களில் உள்ளன.
விரிவுரை :
அருளை விரும்பி நல்வழியின் பால் நிற்பவன், பிறர் பொருள் மேல் வேட்கை கொண்டு பொல்லாதவற்றைச் சூழக் கொண்டால், அவனது நோக்கமும் வழியும் கெடும். நல்வழியில் நின்று அருளை விரும்புவோன், பிறர் பொருளை வேட்கை கொண்ட எண்ணம் உண்டான உடனேயே கெட்டு விடுகின்றான். அதாவது அவனது நல்லற வழியினின்று தவறி விட்டான் என்பது உறுதி. அதிலும் அவ்வேட்கையின் பால் பொல்லாதவை சூழ என்றால் தீதான வழிமுறைகளைக் கைக் கொண்டால், அணுகினால் அவனது நோக்கமும், வழியும், வாழ்க்கையும் கெடும் என்பது பொருள். அறநெறியை விடுத்து பிறர் பொருள் வேட்கை கொண்ட எண்ணத்தாலேயே ஒருவன் வழி தவறிவிடுவதால் அவன் இலக்கையோ, நலத்தையோ அடைவதில்லை என்பது சொல்லாமலேயே தெளிவாக இருக்கையில் மீண்டும் அதை வள்ளுவர் வலியுறுத்த வேண்டியதன் அவசியம் யாது? அவன் முழுவதுமாகக் கெட்டழிவான் என்பதை வலியுறுத்தவா? அது மட்டும் அல்ல. அருள் எனும் கருணையைக் காட்ட நல்வழி நாடியவன், பிறர் பொருளை அபகரித்து அக்கருணையைத் தொடர எண்ணினால், அதன் பயனால் பொல்லாதவை சூழ நின்று கெட்டொழிவான் என்பது பொருள். அதாவது காசுக்கு வாங்காத கடைத் தேங்காயை வழிப் பிள்ளையாருக்கு உடைப்பதால் அருள்தான் வருமா? பிறன் பொருளைக் கொள்ளை அடிப்பது பிறருக்கு உதவத்தான் என்பதால் அவர் செய்யும் தீய அறம் புனிதமாகி விடுமா? அவருக்கு எந்தப் புண்ணியமும் வாராது என்பது பொருள். பிறரை ஏமாற்றி, வஞ்சித்து அல்லது துன்புறுத்தி அல்லது அபகரித்து அப் பொருளைக் கொண்டு மற்றோர் பால் காட்டும் கருணை என்பது நல்லறம் அல்ல என்பதே இங்கே புதைந்துள்ள பொருள். கொள்ளை அடித்துக் கோவில் கட்டுவதும், ஊரார் சொத்தைத் திருடி ஏழைகளுக்கு உதவுகிறேன் என்பதும் எப்படி என்றால் தனக்குச் சாதகமற்ற நீதிபதியைக் கொன்றுவிட்டு நீதி தழைக்கும் என்பது போலாகும். மேலும் தங்கள் தேவைகளுக்கும், வருமானத்திற்கும் திருமண மண்டபங்களைக் கட்டுவோர் பொது நலத்திற்காகக் கட்டியதாய்ப் புழங்காங்கிதம் அடைவது போல் ஆகும். அருள் என்பது நோக்கம் என்றால் நல்ல அறவழிதான் சாலை. புற வழிகளிலோ, குறுக்கு வழிகளிலோ, அபகரிப்புகளிலோ அதை அடைந்து விட முடியாது. நல்லறத்தால் வேண்டிய தெய்வத்தின் நல்லருள் சிக்கிவிட்டால் வேண்டும் மா பொருள் கிட்டாதுதான் போய்விடுமோ? பிறகு பிறன் பொருள் வேட்கை எதற்காக? பக்தியில் முக்தி நிச்சயம் என்றால், பாவ வழிகள் எதற்காக? நல்லாற்றின் வழியால் நன்மை விளைவது நிச்சயமே. இயற்கையால் பழம் கனியக் காத்திருப்பதை விடுத்து அடித்து பழுக்க வைத்தால் பழுக்குமா அன்றில் இனிக்குமா? தேவை நல்லறத்தின் பால் பொறுமையும், திட நம்பிக்கையுமே. தெய்வத்திடம் நல்லருளை நல்லறத்தை ஒழுகித்தான் பெற இயலும். பறிக்க இயலாது. அஃதல்லாது பிறன் பொருளை அபகரிக்கும் குறுக்கு வழியோ, திருட்டு வழியோ அருளைப் பெற உருப்படும் வழியோ, உய்விக்கும் வழியோ அல்ல. அவை திசை திருப்பி தீமையை மட்டுமே நல்கும்.
குறிப்புரை :
நல்லருள் வேண்டுவோர் பிறன் பொருளை அபகரித்து உய்விக்க எண்ணினால் தமது இலக்கும், வழியும், வாழ்வும் கெட்டு அழிவைதையே பயனாய்ப் பெறுவார்கள்.
அருஞ்சொற் பொருள் :
அருள் - கருணை, கனிவு, ஆறு - வழி, பக்கம், உபாயம், இயல்பு, விதம்
ஒப்புரை :
திருமந்திரம்: 1245. பொற்கொடி மாதர் புனைகழல் ஏத்துவர் அற்கொடி மாதுமை ஆர்வத் தலைமகள் நற்கொடி மாதை நயனங்கள் மூன்றுடை விற்கொடி மாதை விரும்பி விளங்கே. திருமந்திரம்: 1438. வேடம் கடந்து விகிர்தன்தன் பால்மேனி ஆடம் பரமின்றி ஆசாபா சம்செற்றுப் பாடொன்று பாசம் பசுத்துவம் பாழ்படச் சாடும் சிவபோ தகர்சுத்த சைவரே. திருமந்திரம்: 2648 உரையற்ற தொன்றை யுரைத்தான் எனக்குக் கரையற் றெழுந்த கலைவேட் டறுத்துத் திரையொத்த என்னுடல் நீங்கா திருத்திப் புரையற்ற என்னுட் புகுந்தற் பரனே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம்: 10. திருக்கோத்தும்பி - சிவனோடு ஐக்கியம்: கள்வன் கடியன் கலதியிவன் என்னாத வள்ளல் வரவர வந்தொழிந்தான் என் மனத்தே உள்ளத் துறதுய ரொன்றொழியா வண்ணமெல்லாந் தெள்ளுங் கழலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 233 பூமேல் அயனோடு மாலும் புகலிரதென்று ஏமாறி நிற்க அடியேன் இறுமாக்க நாய்மேல் தவிசிfட்டு நன்றாய்ப் பொருட்படுத்த தீமேனி யானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 234 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 87. மனந்தடு மாறேல். 102. உத்தம னாயிரு. ஔவையார். நல்வழி: வினைப்பயனை வெல்வதற்கு வேதம் முதலாம் அனைத்தாய நூலகத்தும் இல்லை - நினைப்பதெனக் கண்ணுறுவது அல்லால் கவலைப் படேல் நெஞ்சேமெய் விண்ணுறுவார்க் கில்லை விதி. 37
***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 176 Wishing Grace should not Covet... In Tamil

aruL veHki, ARRinkaN ninRAn, poruL veHkip pollAtha sUza, kedum.
Meaning :
That who wishes the God's grace through virtuous path, when covets and approaches by wrong deeds, his goal, direction and life will get ruined.
	These explanations contain newer and exclusive messages.
Explanation :
That who stands on virtuous path wishing the God's grace, when gets covetous and encircled by wrong activities, his goal, way and life will get ruined. One who wishes the grace of God, on his covetousness on wealth of others instantly gets spoilt. It is sure and certain that he has failed from his virtuous path. Further to that when he is surrounded with bad and wrong deeds and approaches the evil ways, his goal of grace, his virtuous path and his life will go ruined is the meaning. While it is very obvious and certain that one loses his goal, path and life immediately on ignoring his virtuous path coveting on others wealth, what is that necessary for Valluvar to emphasize it again? Is it to emphasize that he will get ruined in totality? Not only is that the answer. That who adopted the good virtues to show or get the kindness or the graciousness, when tries to continue it through covetousness he will stand encircled by the evils and will get ruined completely is the meaning. For instance when one breaks a coconut for the street Ganesha God, without paying its cost to the owner, will that fetch him God's blessings? Will the robbing others goods though claimed only to help the others be a sacred act? No. Such wrong deeds will never get any grace is the meaning. By cheating and deceiving or extorting others and using that goods to others is not the good virtue is the implicit meaning here. Constructing temples through plundering, helping the poor through robbing others and such activities are like killing the non favorable judge and claiming that the justice will prevail. Also it is like the people who construct the community halls for their own earnings and benefits and amusing themselves that they are doing the public service. If the grace is the motto then the right path is only the good virtues. It cannot be achieved through other ways, short cuts or by any covetousness. When the grace of God is bestowed won't it help to achieve the required wealth as well? Then why should one get covetous? Why the sinner ways if the liberation is certain through devotion? The good virtues only yield goodness. Instead of waiting the fruit to ripe by natural ways, if one makes through beating, will it ripe or be sweeter? Therefore only the requisites here are the patience and strong belief and trust on the good virtues. The grace from the God is only possible through adopting the good virtues sincerely. It cannot be attained by snatching. Therefore without that way all other ways like covetous activities and stealing cannot be fruitful or materialistic. They can only divert the direction and yield only the evils.
Message :
That who desires grace of the God when covets on others and takes ill deeds will get ruined their goal, path and life.
***

திருக்குறள்:166 (சுற்றத்தையும் கெடுக்கும் பொறாமை...)

அதிகாரம் : 17 அழுக்காறாமை திருக்குறள் : 166 சுற்றத்தையும் கெடுக்கும் பொறாமை... In English

கொடுப்பது அழுக்கறுப்பான் சுற்றம் உடுப்பதூஉம் உண்பதூஉம் இன்றிக் கெடும்.

பொழிப்புரை :

கொடுப்பதைக் கண்டு பொறாமைப் படுபவனோடு அவனது சுற்றம் உடுத்துவதற்கும், உண்பதற்கும் [வழி வகை]யின்றிக் கெடும்.

விரிவுரை :

பிறர் கருணை கொண்டு கொடுப்பதைக் கண்டு பொறாமைப் படுபவன் அவன் மாத்திரமல்ல, அவனது குடும்பம், நண்பர்கள், உறவுகள் எனும் சுற்றமும் சேர்ந்து உண்பதற்கும், உடுத்துவதற்கும் வழி வகையின்றிக் கெடும். பொறாமை தீங்கானது. அதிலும் பிறர் தருவதையும் கண்டு பொறாமைப் பட்டால் அவனது துன்பம் உண்ணவும், உடுத்தவும் மாத்திரமன்றி, அதே துன்பம் அவனைச் சார்ந்த சுற்றம் முழுமைக்கும் பரவி விடும் என்பது ஓர் எச்சரிக்கையோடு சொல்லப்பட்ட வாழ்க்கைப் பாடம். ஒருவரின் தீய எண்ணங்கள் அவரை மாத்திரமல்ல, அவரைச் சார்ந்தோரையும் பிரதி பலிக்கின்றது; பாதிக்கின்றது என்பதற்கே இத்துன்பம் அவ்வளவு விசாலமானதாகப் பரவும் என்கின்றார். பிறர் செய்யும் நற் காரியத்தைப் பொறாமை கொண்டு துன்புறுத்துவோர் அவர் மாத்திரமன்றி, அவரது சுற்றமும் சேர்ந்து துன்பத்தின் உச்சத்திற்குச் செல்வர். தான் வழங்காவிடினும், இன்னொருவர் வழங்குவதைக் கண்டு வாழ்த்துவதை விடுத்து அதைக் குறை கூறினும் கூடப் பரவாயில்லை பொறாமை கொள்ளுவது என்பது மிகவும் கேவலமான குணம். வாரிக் கொடுக்கும் கையை வஞ்சித்துத் தடுப்போர், இல்லாமையால் கை ஏந்தி நிற்போரைக் காட்டிலும் கீழ் நிலைக்குச் சென்று உண்ணவும், உடுத்தவும் கூட வழி வகையின்றி ஏழ்மையின் உச்சத்தில் தரித்திரத்தில் தள்ளப் படுவர். ’கெடுவான் கேடு நினைப்பான்; தனக்கே வரும் பெரும் கேடு’ என்பதேபோல், கொடுப்பதைத் தடுத்துக் கெடுக்கும் பொறாமை சுற்றம் சூழ ஒட்டு மொத்தமாகத் தட்டுக் கெட்டுத் தடுமாறி நிற்கும்.

குறிப்புரை :

சேர்ந்தாரையும், சார்ந்தாரையும் கெடுக்கும் கொடிய நோய் பொறாமை.

அருஞ்சொற் பொருள் :

உடுப்பது - உடை உண்பது - உணவு

ஒப்புரை :

திருமந்திரம்: 2717 நவமென்னும் நாமத்தை நாவில் ஒடுக்கிச் சிவமென்னும் நாமத்தைச் சிந்தையுள் ஏற்றப் பவமது தீரும் பரிசும்அது அற்றால் அவதி தீரும் அறும்பிறப்பு அன்றோ. திருமந்திரம்: 2681 ஒளியை அறியில் உருவும் ஒளியும் ஒளியும் உருவம் அறியில் உருவாம் ஒளியின் உருவம் அறியில் ஒளியே ஒளியும் உருக உடனிருந் தானே. திருநாவுக்கரசர். தேவாரப் பதிகம்: 4.26 திருவதிகைவீரட்டானம் - திருநேரிசை : நீதியால் வாழ மாட்டேன் நித்தலுந் தூயே னல்லேன் ஓதியும் உணர மாட்டேன் உன்னையுள் வைக்க மாட்டேன் சோதியே சுடரே உன்றன் தூமலர்ப் பாதங் காண்பான் ஆதியே அலந்து போனேன் அதிகைவீ ரட்ட னாரே. 261 பிணிவிடா ஆக்கை பெற்றேன் பெற்றமொன் றேறு வானே பணிவிடா இடும்பை யென்னும் பாசனத் தழுந்து கின்றேன் துணிவிலேன் தூய னல்லேன் தூமலர்ப் பாதங் காண்பான் அணியனாய் அறிய மாட்டேன் அதிகைவீ ரட்ட னாரே. 267 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 57. தீவினை யகற்று. ஔவையார். கொன்றை வேந்தன்: 53. நூல் முறை தெரிந்து சீலத்து ஒழுகு ஔவையார். நல்வழி: ஆன முதலில் அதிகம் செலவானால் மானம் அழிந்து மதிகெட்டுப் - போனதிசை எல்லார்க்கும் கள்ளனாய் ஏழ்பிறப்பும் தீயனாய் நல்லார்க்கும் பொல்லனாம் நாடு. 25

***

In English:

Chapter : 17 Un-enviousness Thirukkural : 166 Kin ruining envy... In Tamil

koduppathu azhukkaRuppAn suRRam uduppathUum uNpathUum inRik kedum.

Meaning :

That who envious the giving by others ruin not only himself but also his kin with nothing to cloth and feed.

Explanation :

That who gets envy by scanning others giving gets ruined not only himself but also his kin and kith with no means to cloth and feed. Jealous is evil. Getting envy for others giving is therefore worst than all the sins. That is why it is a kind of life warning which states that when someone does so get not only himself but his kin and kith get affected for the evilness. The evil idea of one reflects and affects not only himself but also his dependants. That is why Valluvar says that the yields of bad deeds would spread across all his associates. That who envy and do non-virtuous deeds against any good work done by others will suffer himself along with his kind and kith to the worst level of adversity. Even though one him-self is not giving, at the least should appreciate someone giving. Even commenting on that is somewhat acceptable but not the jealous on it, which is of cheap characteristics. That who jealously stops the abundantly giving hand will suffer than the poor who come to receive because of their poverty, by impoverished to such an extent that there would be no means for clothing and eating. As in the saying "That who thinks ill gets greater ill and spoilt at many folds", the envy which does the stoppage or disturbance to giving gets deprived in totality along with all his kin and kith.

Message :

The disease which can ruin the owner and the kin is the enviousness.

***

திருக்குறள்:134 (ஒழுக்க மறதி இழுக்கு...)

அதிகாரம் : 14 ஒழுக்கமுடைமை திருக்குறள் : 134 ஒழுக்க மறதி இழுக்கு... In English

மறப்பினும், ஓத்துக் கொளல்ஆகும்; பார்ப்பான் பிறப்பு ஒழுக்கம் குன்றக் கெடும்.
பொழிப்புரை :
[கற்றதை] மறந்தாலும் மீண்டும் ஓதிக் [கற்றுக்] கொள்ளக் கூடும்; ஒழுக்கதைத் சீர்தூக்கிப் பார்க்க வேண்டியவன் ஒழுக்கம் குன்றினால், அவனது பிறப்பே இழிவுற்று மீண்டும் சீர் செய்ய இயலாதவாறு கெடும்.
	புதிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் இவ் விளக்கங்களில் உள்ளன.
விரிவுரை :
மனிதன் கற்றதை மறந்தாலும் கூட மீண்டும் படித்துக் கற்றுக் கொள்ள முடியும்; ஆனால் ஒழுக்கத்தைச் சீர்தூக்கிப் பார்க்க வேண்டிய பணியில் இருப்பவன் ஒழுக்கம் குன்றினால், அவனது பிறவியே இழிவுற்றுச் சரிப்படுத்த இயலாதவாறு சீர் கெடும். முன்னர் குறளீல் இழிந்த பிறப்பாய், ஒருவனது பிறவிக் குலமே சந்தேகத்திற்குள்ளாவது போல, ஒழுக்கத்தை அமல் படுத்த வேண்டியவனே ஒழுக்கம் குன்றினால் அவனது பிறவியின் நோக்கமே கெட்டு அவன் வாழ்வு வீணாகிவிடும் என்பது பொருள். பிறவியின் நோக்கம் கட்டறுத்து முக்தி பெறலே. ஆனால் ஒழுக்கம் குன்றியவனிற்கு அவ்வாறு முக்தி பெற இயலாது வாழ்க்கைப் பிறவி கெட்டுவிடும். கற்ற கல்வியைக் கூட மறந்து, மீண்டும் படித்துக் கற்றுக் கொண்டுவிட முடியும். ஆனால் மறந்தும் கூட ஒழுக்கதை ஒழுகாது இருத்தல் ஆகாது, ஏனென்றால் அவ்வாறு ஒழுகாது இருந்தால் தவறிய ஒழுக்கத்தைச் சீர் படுத்தவே முடியாது. எனவே ஒழுக்கத்தைப் பேணாததற்கு மறதியைக் காரணப் படுத்தக் கூடாது என்பது மறை பொருள். அதாவது ஓதிக் கற்கின்ற கல்வியைக் காட்டிலும், பழக்கத்தால் செயல்படுத்தப்படும் ஒழுக்கமே சாலச் சிறந்தது, மற்றும் அதை மறுக்கவோ, மறக்கவோ கூடாதது என்பதும் இங்கே மறை பொருளே.
குறிப்புரை :
மறந்து தவறிய ஒழுக்கத்தால் வாழ்வு, சீர்மை குன்றிக் கெடும்.
அருஞ்சொற் பொருள் :
ஓத்துக் கொளல் - ஓதிக் கொளல் பார்ப்பான் - பார்க்கின்றவன், பார்க்கும் பணியினைச் செய்கின்றவன், மேற்பார்வையிடுபவன்.
ஒப்புரை :
திருமந்திரம்: 2085 போது சடக்கெனப் போகின் றதுகண்டும் வாதுசெய் தென்னோ மனிதர் பெறுவது நீதியு ளேநின்று நின்மலன் தாள்பணிந்து ஆதியை அன்பில் அறியகில் லார்களே. திருமந்திரம்: 2086 கடன்கொண்டு நெற்குத்துக் கையரை உடம்பினை ஓம்பி உயிராத் திரிவார் தடங்கொண்ட சாரல் தழல்முரு டேறி இடங்கொண்டு உடலார் கிடக்கின்ற வாறே. திருமந்திரம்: 2087 விரைந்தன்று நால்வர்க்கு மெய்ப்பதி சூழ்ந்து புரந்தகல் லால்நிழல் புண்ணியன் சொன்ன பரந்தன்னை ஓராப் பழிமொழி யாளர் உரந்தன்மை யாக ஒருங்கிநின் றார்களே. திருமந்திரம்: 2088 நின்ற புகழும் நிறைதவத்து உண்மையும் என்றுஎம் ஈசன் அடியவர்க் கேநல்கும் அன்றி உலகம் அதுஇது தேவுஎன்று குன்றுகை யாலே குறைப்பட்ட வாறே. திருமந்திரம்: 2089 இன்பத்து ளேபிறந்து இன்பத்து ளேவளர்ந்து இன்பத்து ளேநினைக் கின்றது இதுமறந்து துன்பத்து ளேசிலர் சோறொடு கூறையென்று துன்பத்து ளேநின்று தூங்குகின் றார்களே. திருமந்திரம்: 2090 பெறுதற்கு அரிய பிறவியைப் பெற்றும் பெறுதற்கு அரிய பிரானடி பேணார் பெறுதற்கு அரிய பிராணிகள் எல்லாம் பெறுதற்கு அரியதோர் பேறுஇழந் தாரே. ஔவையார். ஆத்திச்சூடி: 50. செய்வன திருந்தச் செய். ஔவையார். கொன்றை வேந்தன் : 11. ஓதலின் நன்றே வேதியர்க்கு ஒழுக்கம்
***

In English:

Chapter : 14 Virtuousness Thirukkural : 134 Forgetting Discipline is indignity... In Tamil

maRappinum, Oththuk koLal Akum; pArppAn piRappu ozhukkam kunRak kedum.
Meaning :
One who forgets the readings can recollect it by re-reading; but that who is assigned to supervise the discipline when falls short of discipline in his own conduct, gets irreparable downcast indignity to his lineage.
	These explanations contain newer and exclusive messages.
Explanation :
One who forgets the readings can recollect it by re-reading; but that who is on duty to supervise the discipline when falls short of discipline in his own conduct, gets irreparable downcast indignity to his lineage. As described in the previous Kural explanation, one's ancestral lineage itself is doubted, when one that is suppose to implement discipline fails in his own discipline, his birth goal of liberation gets spoilt is the meaning. Goal of the birth is only to get the liberation, but when one falls short in the discipline he can't attain the liberation and hence his current life or the birth gets simply wasted. Learnt education when forgotten can be recollected by studying it again. But by mistake one should not forget to practice the discipline because if not done so it cannot be restored at all. Therefore for ignoring or missing the discipline one should not blame the memory or remembrance is the implicit meaning here. Actually than the education which comes through study, the discipline which comes through the practice is much greater and hence it should not be ignored or forgotten is also the implicit meaning here.
Message :
Life gets downcast indignity due to forgotten and neglected discipline.
***

திருக்குறள்: 115 (நேர்மை விலைக்கு அல்ல...)

அதிகாரம் : 12 நடுவு நிலைமை திருக்குறள் : 115 நேர்மை விலைக்கு அல்ல... In English

கேடும் பெருக்கமும் இல் அல்ல; நெஞ்சத்துக் கோடாமை சான்றோர்க்கு அணி.
	புதிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் இவ் விளக்கங்களில் உள்ளன.
பொழிப்புரை :
[பொருள்] கேடும் பெருக்கமும் [நியாயத்திற்கு] இடம் அல்ல; நெஞ்சத்தில் [நடுநிலைமை] தவறாமை சான்றோர்க்கு அணி.
விரிவுரை :
இலாப, நட்டத்திற்கு நியாயத்தில் இடம் கொடாது, நெஞ்சத்தில் நேர்மை வளையாது இருத்தலே சான்றோருக்கு அணி. பொருளால் வரும் இலாப, நட்டங்கள் நீதியைப் பாதிக்கக் கூடாது. அதற்காக நியாயத்தை வளைத்தல் அறம் ஆகாது என்பது உட் பொருள். சான்றோர் எனப்படுபவர் ஒன்றைச் சீர்தூக்கிப் பார்த்துச் செயல்பட வேண்டியிருப்பினும், தனக்கு வரும் பொருளின் இலாப, நட்டத்தை நெஞ்சிற் இடம் கொடாது, நேர்மை தவறாது செயல்பட வேண்டுமென்பது கருத்து. காசுக்கும், பொருளுக்கும், இலாப, நட்டங்களுக்கும் நியாயமும், நேர்மையாளர்களும் விலை போகக் கூடாது. அவ்வாறு போயின் அஃது நியாயமே அல்ல.
குறிப்புரை :
தமது செல்வ அழிவும், பெருக்கமும் கருதாது, உள்ளத்தில் நடுநிலை தவறாமை இருத்தல் சான்றோருக்கு அணி.
அருஞ்சொற் பொருள் :
இல் - இடம், வீடு கோடாமை - சாயாமை, வளையாமை, தவறாமை, கொள்ளாமை
ஒப்புரை :
திருமந்திரம்: 268 கெடுவதும் ஆவதும் கேடில் புகழோன் நடுவல்ல செய்து இன்பம் நாடவும் ஒட்டான் இடுவதும் ஈவதும் எண்ணுமின் இன்பம் படுவது செய்யின் பசுவது வாமே. திருமந்திரம்: 944 ஓமென்று எழுப்பிதன் உத்தம நந்தியை நாமென்று எழுப்பி நடுவெழு தீபத்தை ஆமென்று எழுப்பிஅவ் வாறுஅறி வார்கள் மாமன்று கண்டு மகிழ்ந்திருந் தாரே. திருமந்திரம்: 1457 நெறிவழி யேசென்று நேர்மையுள் ஒன்றித் தறியிருந் தாற்போல் தம்மை யிருத்திச் சொறியினுந் தாக்கினுந் துண்ணென் றுணராக் குறியறி வாளர்க்குக் கூடலு மாமே. ஔவையார். ஆத்திச்சூடி: 36. குணமது கைவிடேல். 59. தூக்கி வினைசெய். 105. வேண்டி வினைசெயேல். ஔவையார். கொன்றைவேந்தன்: 50. நிற்கக் கற்றல் சொல் திறம்பாமை 87. வெள்ளைக்கு இல்லை கள்ளச் சிந்தை ஔவையார். நல்வழி: வருந்தி அழைத்தாலும் வாராத வாரா பொருந்துவன போமின் என்றால் போகா - இருந்து ஏங்கி நெஞ்சம் புண்ணாக நெடுந்தூரம் தாம் நினைத்து துஞ்சுவதே மாந்தர் தொழில். 5
***

In English:

Chapter : 12 Impartiality Thirukkural : 115 Integrity not for Sale... In Tamil

kEdum perukkamum il alla; nenjaththuk kOdAmai sAnROrkku aNi.
	These explanations contain newer and exclusive messages.
Meaning :
Giving no room for the profit or loss in the mind and unfailing justice in the heart are the ornaments to the wise.
Explanation :
Giving no space for the profit or loss in the justice, keeping unbent impartiality in the heart are the ornaments of the wise. Justice should not be impaired and influenced by a profit or loss. Therefore it is not a good virtue to bend ever the justness is the implied meaning. Though the Wise is suppose to weigh the things in prior to action, they should not weigh or consider in the heart for what the profit or loss would be to the self by the justice. And therefore they should maintain fairness without fail is the point here. The integrity of the judges and the justness should never be sold out for money, wealth, profit or loss. If they are sold then that is not the justice anymore.
Message :
No think of self loss or profit of wealth and up keeping the justice in the heart are the ornaments for the wise.
***

திருக்குறள்: 109 (அல்லதை மறக்க நல்லதை நினை...)

அதிகாரம் : 11 செய்ந்நன்றி அறிதல் திருக்குறள் : 109 Chapter : 11 Gratitude Thirukkural : 109

அல்லதை மறக்க நல்லதை நினை... கொன்றன்ன இன்னா செயினும், அவர் செய்த ஒன்று நன்று உள்ள, கெடும்.

பொழிப்புரை :

[ஒருவர்] கொல்வதைப் போன்ற கெடுதலைச் செயினும், அவர் [முன்] செய்த ஒரு நன்மையை நினைக்க அக் கெடுதல் கெட்டு [நீங்கி]விடும்.

விரிவுரை :

ஒருவர் கொல்வதைப் போலும் கெடுதலை, துன்பத்தைச் செய்தாலும், அவர் முன் செய்த ஒரு நன்மையினை நினைத்த மாத்திரத்தில் அக் கெடுதல் கெட்டு மறக்கப்பட்டுவிடும். ஆக ஒருவர் செய்த நன்மையை நினைக்கவே அவர் செய்த கொடுங் கெடுதல் தானாகவே மறக்கப்படும் திறம் கூறப்பட்டது. ஒன்றை நினைக்க நினைக்க மற்றவை தானகவே மறையும் என்பது இயற்கை எனினும், அதில் நல்லதை நினைக்க அல்லாதவை அது கொலை போன்ற கொடூர பாதகமாயினும் மறக்கும் தன்மையை நல்குவதை வள்ளுவர் உணர்த்துகின்றார். அதாவது ஒருவர் செய்த உதவியை மறவாது இருத்தலின் உச்சம், அவர் பிறகு செய்யும் கொலைபோன்ற பாதகத்தைக் கூடப் பொறுத்துக் கொள்ள வழிவகுக்குமாம். உண்மைதான், அன்பு இதயங்களுக்கும், நன்றி உள்ள மனங்களும் பிறர் செய்யும் தவறுகளைப் பொறுத்துக் கொள்ளும் தன்மை அடைந்து விடுகின்றன. அவர் கொலையே செய்திருப்பினும் கூட ,அவர் செய்த முன் நன்மையால் அவரை மன்னிக்கும் மனதைத் தந்து விடுகின்றது. கொலையே அல்ல, கொலை போலும் துன்பம் என்பது ஒரு சிறு நுணுக்கம். அதாவது அத்தகைய கொடிய துன்பத்தையும் அலசி, ஆராய்ந்து சீர் தூக்கிப் பார்த்து மறக்கவும், மன்னிக்கவும் ஒரு மனம் வேண்டுமே அதை அவர் முன்னர் செய்த நன்மை வழங்கி விடுகின்றது. பாவம், நல்ல மனிதர் இவர் ஏன் இதைச் செய்தார் என்று எண்ணவும், அவர் அதைச் செய்ததற்கான நற் காரணத்தைக் கற்பிக்கவும், அவரது தீச்செய்கையை முழுவதுமாக மன்னிக்கவும், மறக்கவும் நன்றி உள்ள உள்ளம் செய்யும். இதையே கொடிது, கொடிது உயிர்க்கொலை கொடிது அதனினும் கொடிது செய்நன்றி மறத்தல் அதனினும் கொடிது செய்நன்றி கொல்லல் என்றும் சொல்லலாம். கொலை போலும் தவறுக்குத் தண்டனை என்ன என்பதையோ, நியாயப் படுத்தலோ இங்கே சொல்லப்படவில்லை. மாறாக அத்தகையக் கொடுமையையும் மன்னிக்கும் மனத்திற்கு அவர் முன் செய்த நன்மையை நினைக்க கெடுதலும் கெட்டொழிந்து அகன்று மறக்கப்படும் என்பதே வலியுறுத்தப் பட்டுள்ளது. இது உள நலன் காப்பீடு செய்ய உகந்த ஓர் அடிப்படை உத்தி.

குறிப்புரை :

நல்லதை நினைக்க அல்லாதது மறையும்.

அருஞ்சொற் பொருள் :

உள்ள - இருக்க உள்ளு - நினைக்க

ஒப்புரை :

ஔவையார். மூதுரை: நஞ்சு உடைமை தான் அறிந்து நாகம் கரந்து உறையும் அஞ்சாப் புறம் கிடக்கும் நீர்ப் பாம்பு - நெஞ்சில் கரவுடையார் தம்மைக் கரப்பர் கரவார் கரவிலா நெஞ்சத் தவர். 25

***

In English: (Thirukkural: 109. Remember the Good to forget the bad...)

konRanna innA seyinum, avar seytha onRu nanRu uLLa, kedum.

Meaning :

Though a deadly harm is induced by one, is dismissed just by the remembrance of his single goodness done prior.

Explanation :

Though one makes a deadly harm, is dismissed and forgotten simply by just remembering one of his goodness done earlier. Therefore, the remembrance of one's one of the goodness causes automatically to forget his deadly harm is explained hereby. Though it is natural that over a period of time repeated recollection of a thing withers the other (Time heals the wounds), Valluvar explains the process and significance of remembrance of the good to forget over the bad however deadly though it is. It is the height of remembrance of one's help that which makes to bear with even the deadly injuries one may cause later. It is true that the heart with Love, compassion and thankfulness emerges with forbearance for others mistakes and harms. Even when others make deadly harm or killing like act, because of their prior goodness makes one to have a kind heart to forgive the same. Not the killing indeed here but a killing like act per se with a minute difference in it. It is to emphasize that such a deadly harm to get weighed and analyzed, to forgive and forgotten there must be a heart which is provided by the goodness done by the causer earlier. It, the thankful heart, makes one to think "Oh, he is a nice man, why did he do this" and also tries to reason it out, justify, forgive and forget. The same thing can be said also as “Bad is to kill, still worse is to forget the help and still worst is to kill the help”. There is no justification done here for a murder or killing nor discussed the deserving punishments. On the other hand, it is emphasized that to get the forgiving heart to forget such deadly harms is to remember the goodness carried out by the one in prior. This is a basic technique to keep up and protect one’s own mental health.

Message :

Remembrance of the good causes the bad to fade away.

***