திருக்குறள்:176 (நல்லருள் வேண்டின் பிறன்பொருள் வேட்காதே...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 176 நல்லருள் வேண்டின் பிறன்பொருள் வேட்காதே... In English

அருள் வெஃகி, ஆற்றின்கண் நின்றான், பொருள் வெஃகிப் பொல்லாத சூழ, கெடும்.
பொழிப்புரை :
[தெய்வ] அருளை விரும்பி நல்லாற்றின் கண் நிற்பவன், பிறர் பொருள் மேல் வேட்கை கொண்டு பொல்லாத வழிகளை எண்ணி அணுகினால், [அவனது நோக்கமும் வழியும் வாழ்வும்] கெடும்.
	புதிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் இவ் விளக்கங்களில் உள்ளன.
விரிவுரை :
அருளை விரும்பி நல்வழியின் பால் நிற்பவன், பிறர் பொருள் மேல் வேட்கை கொண்டு பொல்லாதவற்றைச் சூழக் கொண்டால், அவனது நோக்கமும் வழியும் கெடும். நல்வழியில் நின்று அருளை விரும்புவோன், பிறர் பொருளை வேட்கை கொண்ட எண்ணம் உண்டான உடனேயே கெட்டு விடுகின்றான். அதாவது அவனது நல்லற வழியினின்று தவறி விட்டான் என்பது உறுதி. அதிலும் அவ்வேட்கையின் பால் பொல்லாதவை சூழ என்றால் தீதான வழிமுறைகளைக் கைக் கொண்டால், அணுகினால் அவனது நோக்கமும், வழியும், வாழ்க்கையும் கெடும் என்பது பொருள். அறநெறியை விடுத்து பிறர் பொருள் வேட்கை கொண்ட எண்ணத்தாலேயே ஒருவன் வழி தவறிவிடுவதால் அவன் இலக்கையோ, நலத்தையோ அடைவதில்லை என்பது சொல்லாமலேயே தெளிவாக இருக்கையில் மீண்டும் அதை வள்ளுவர் வலியுறுத்த வேண்டியதன் அவசியம் யாது? அவன் முழுவதுமாகக் கெட்டழிவான் என்பதை வலியுறுத்தவா? அது மட்டும் அல்ல. அருள் எனும் கருணையைக் காட்ட நல்வழி நாடியவன், பிறர் பொருளை அபகரித்து அக்கருணையைத் தொடர எண்ணினால், அதன் பயனால் பொல்லாதவை சூழ நின்று கெட்டொழிவான் என்பது பொருள். அதாவது காசுக்கு வாங்காத கடைத் தேங்காயை வழிப் பிள்ளையாருக்கு உடைப்பதால் அருள்தான் வருமா? பிறன் பொருளைக் கொள்ளை அடிப்பது பிறருக்கு உதவத்தான் என்பதால் அவர் செய்யும் தீய அறம் புனிதமாகி விடுமா? அவருக்கு எந்தப் புண்ணியமும் வாராது என்பது பொருள். பிறரை ஏமாற்றி, வஞ்சித்து அல்லது துன்புறுத்தி அல்லது அபகரித்து அப் பொருளைக் கொண்டு மற்றோர் பால் காட்டும் கருணை என்பது நல்லறம் அல்ல என்பதே இங்கே புதைந்துள்ள பொருள். கொள்ளை அடித்துக் கோவில் கட்டுவதும், ஊரார் சொத்தைத் திருடி ஏழைகளுக்கு உதவுகிறேன் என்பதும் எப்படி என்றால் தனக்குச் சாதகமற்ற நீதிபதியைக் கொன்றுவிட்டு நீதி தழைக்கும் என்பது போலாகும். மேலும் தங்கள் தேவைகளுக்கும், வருமானத்திற்கும் திருமண மண்டபங்களைக் கட்டுவோர் பொது நலத்திற்காகக் கட்டியதாய்ப் புழங்காங்கிதம் அடைவது போல் ஆகும். அருள் என்பது நோக்கம் என்றால் நல்ல அறவழிதான் சாலை. புற வழிகளிலோ, குறுக்கு வழிகளிலோ, அபகரிப்புகளிலோ அதை அடைந்து விட முடியாது. நல்லறத்தால் வேண்டிய தெய்வத்தின் நல்லருள் சிக்கிவிட்டால் வேண்டும் மா பொருள் கிட்டாதுதான் போய்விடுமோ? பிறகு பிறன் பொருள் வேட்கை எதற்காக? பக்தியில் முக்தி நிச்சயம் என்றால், பாவ வழிகள் எதற்காக? நல்லாற்றின் வழியால் நன்மை விளைவது நிச்சயமே. இயற்கையால் பழம் கனியக் காத்திருப்பதை விடுத்து அடித்து பழுக்க வைத்தால் பழுக்குமா அன்றில் இனிக்குமா? தேவை நல்லறத்தின் பால் பொறுமையும், திட நம்பிக்கையுமே. தெய்வத்திடம் நல்லருளை நல்லறத்தை ஒழுகித்தான் பெற இயலும். பறிக்க இயலாது. அஃதல்லாது பிறன் பொருளை அபகரிக்கும் குறுக்கு வழியோ, திருட்டு வழியோ அருளைப் பெற உருப்படும் வழியோ, உய்விக்கும் வழியோ அல்ல. அவை திசை திருப்பி தீமையை மட்டுமே நல்கும்.
குறிப்புரை :
நல்லருள் வேண்டுவோர் பிறன் பொருளை அபகரித்து உய்விக்க எண்ணினால் தமது இலக்கும், வழியும், வாழ்வும் கெட்டு அழிவைதையே பயனாய்ப் பெறுவார்கள்.
அருஞ்சொற் பொருள் :
அருள் - கருணை, கனிவு, ஆறு - வழி, பக்கம், உபாயம், இயல்பு, விதம்
ஒப்புரை :
திருமந்திரம்: 1245. பொற்கொடி மாதர் புனைகழல் ஏத்துவர் அற்கொடி மாதுமை ஆர்வத் தலைமகள் நற்கொடி மாதை நயனங்கள் மூன்றுடை விற்கொடி மாதை விரும்பி விளங்கே. திருமந்திரம்: 1438. வேடம் கடந்து விகிர்தன்தன் பால்மேனி ஆடம் பரமின்றி ஆசாபா சம்செற்றுப் பாடொன்று பாசம் பசுத்துவம் பாழ்படச் சாடும் சிவபோ தகர்சுத்த சைவரே. திருமந்திரம்: 2648 உரையற்ற தொன்றை யுரைத்தான் எனக்குக் கரையற் றெழுந்த கலைவேட் டறுத்துத் திரையொத்த என்னுடல் நீங்கா திருத்திப் புரையற்ற என்னுட் புகுந்தற் பரனே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம்: 10. திருக்கோத்தும்பி - சிவனோடு ஐக்கியம்: கள்வன் கடியன் கலதியிவன் என்னாத வள்ளல் வரவர வந்தொழிந்தான் என் மனத்தே உள்ளத் துறதுய ரொன்றொழியா வண்ணமெல்லாந் தெள்ளுங் கழலுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 233 பூமேல் அயனோடு மாலும் புகலிரதென்று ஏமாறி நிற்க அடியேன் இறுமாக்க நாய்மேல் தவிசிfட்டு நன்றாய்ப் பொருட்படுத்த தீமேனி யானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 234 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 87. மனந்தடு மாறேல். 102. உத்தம னாயிரு. ஔவையார். நல்வழி: வினைப்பயனை வெல்வதற்கு வேதம் முதலாம் அனைத்தாய நூலகத்தும் இல்லை - நினைப்பதெனக் கண்ணுறுவது அல்லால் கவலைப் படேல் நெஞ்சேமெய் விண்ணுறுவார்க் கில்லை விதி. 37
***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 176 Wishing Grace should not Covet... In Tamil

aruL veHki, ARRinkaN ninRAn, poruL veHkip pollAtha sUza, kedum.
Meaning :
That who wishes the God's grace through virtuous path, when covets and approaches by wrong deeds, his goal, direction and life will get ruined.
	These explanations contain newer and exclusive messages.
Explanation :
That who stands on virtuous path wishing the God's grace, when gets covetous and encircled by wrong activities, his goal, way and life will get ruined. One who wishes the grace of God, on his covetousness on wealth of others instantly gets spoilt. It is sure and certain that he has failed from his virtuous path. Further to that when he is surrounded with bad and wrong deeds and approaches the evil ways, his goal of grace, his virtuous path and his life will go ruined is the meaning. While it is very obvious and certain that one loses his goal, path and life immediately on ignoring his virtuous path coveting on others wealth, what is that necessary for Valluvar to emphasize it again? Is it to emphasize that he will get ruined in totality? Not only is that the answer. That who adopted the good virtues to show or get the kindness or the graciousness, when tries to continue it through covetousness he will stand encircled by the evils and will get ruined completely is the meaning. For instance when one breaks a coconut for the street Ganesha God, without paying its cost to the owner, will that fetch him God's blessings? Will the robbing others goods though claimed only to help the others be a sacred act? No. Such wrong deeds will never get any grace is the meaning. By cheating and deceiving or extorting others and using that goods to others is not the good virtue is the implicit meaning here. Constructing temples through plundering, helping the poor through robbing others and such activities are like killing the non favorable judge and claiming that the justice will prevail. Also it is like the people who construct the community halls for their own earnings and benefits and amusing themselves that they are doing the public service. If the grace is the motto then the right path is only the good virtues. It cannot be achieved through other ways, short cuts or by any covetousness. When the grace of God is bestowed won't it help to achieve the required wealth as well? Then why should one get covetous? Why the sinner ways if the liberation is certain through devotion? The good virtues only yield goodness. Instead of waiting the fruit to ripe by natural ways, if one makes through beating, will it ripe or be sweeter? Therefore only the requisites here are the patience and strong belief and trust on the good virtues. The grace from the God is only possible through adopting the good virtues sincerely. It cannot be attained by snatching. Therefore without that way all other ways like covetous activities and stealing cannot be fruitful or materialistic. They can only divert the direction and yield only the evils.
Message :
That who desires grace of the God when covets on others and takes ill deeds will get ruined their goal, path and life.
***

திருக்குறள்:175 (அபகரிக்கும் வேட்கை அறிவு வீணே...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 175 அபகரிக்கும் வேட்கை அறிவு வீணே... In English

அஃகி அகன்ற அறிவு என் ஆம் - யார் மாட்டும் வெஃகி, வெறிய செயின்?

பொழிப்புரை :

நுண்ணியதையும் பரந்ததையும் அறியும் அறிவு பெற்றும் அதனால் பயன் என்ன? எவர் பொருட்டும் உரித்த பொருளை வேட்கை கொண்டு வெறிச் செயல்களைச் செய்தால்.

விரிவுரை :

யாரிடத்தும் கண்டதையெல்லாம் ஆசைப்பட்டு வெறி கொண்டு காரியம் செய்தால், ஆழ்ந்து பெற்ற நுண்ணறிவும், பரந்த அறிவும் இருந்து தான் என்ன பயன்? நுணுக்கி நோக்கும் அறிவும், ஆழ, அகலமாக ஆய்ந்து பார்க்கும் பரந்த அறிவும் பிறர் பொருளைப் பற்றி வெறி கொண்டு திரிவதற்காகவா? நல்லவற்றிற்குப் பயன்படாது தீயவற்றிற்கா அவை பயன் பட வேண்டும்? கற்கின்ற அறிவெல்லாம் தீதை அகற்றவா அன்றில் கண்டதன் மேலெல்லாம் ஆசை வளர்த்துப் பைத்தியம் பிடித்துத் திரியவா? கண்டதே காட்சி கொண்டதே கோலம் என்பதே போல் காண்பவரையும், அவரின் உடைமையையும் வெறிக்கும் தன்மைக்கா ஒருவர் அறிவு நுணுக்கமும், விரிவும் பெறுகின்றார்? அனைத்திற்கும் காரணம், கற்ற அறிவின்பால் பெற வேண்டிய நல்ல நோக்கத்தில், பயனில் தெளிவின்மையே. கல்வியின் நோக்கம் தெரியாது கற்றுத் தரும் ஆசிரியரின் பால், அவர் தம் உடைமியின் பால் வேட்கை கொள்ளுதல் அறிவின்மையே. நுணுக்கிய அறிவிற்கும், பரந்த அறிவிற்கும் வெற்றிப் பாதை என்பது கண்டதன் மேல் எல்லாம் கவனம் கொள்ளுவதல்ல. கண்டவற்றையெல்லாம் காணும் மனதில் ஒருக்கம் ஏற்படாது எண்ணங்கள் சிதறி ஒன்றையுமே அடைய இயலாது. நல்லது ஒன்றைப் பற்றி அதையே நுணுக்கி, நுட்பமாக ஆராய்ந்தால் பாதைத் தெளிவும், வெற்றியும் கை கூடும் என்பதும் இக்குறளில் பொதிந்துள்ள உட் கருத்து. இதையே பிறகு துறவு அத்தியாயத்தில் குறள்:350ல், பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப் பற்றைப் பற்றுக, பற்று விடற்கு’ என்றும் கூறுவதற்கு அடிப்படையாகும். அதாவது கண்டவர் மேலும், பொருளிலும் ஆசை வையாது, பற்றற்ற பரம் பொருள் மேல் பற்றை வைக்கும் படி கூறும் குறள். நோக்கரிய நோக்கும், நுணுக்கரிய நுண்ணுணர்வும் நல்லவை நோக்கிப் பயன் படுத்தப் பட்டால் வாழ்வின் உயர்ச்சிகளும், வெற்றிகளும், பரிசுகளும் தானாகவே தம்மைத் தொடருமே. மனித குல மேம்பாட்டிற்கும், சமுதாய நலத்திற்கும் தனது அறிவு நுட்பத்தைப் பயன் படுத்தினால் நோபல் பரிசும் கிட்டலாமே; மேன்மையும் அழியாப் புகழும் கிட்டக் கூடுமே. குறைந்த பட்சமாக வாழ்வின் நோக்கத்தை அறிந்து பயணித்தால் கூட பிறருக்குத் துன்பம் விளைவிக்காது, தனக்கே தீமை விளைவித்துக் கொள்ளாதே நல்லறம் தழைக்குமே. தமது அறிவின் திறத்தைப் பயன் படுத்தாதைக் காட்டிலும், நல்லதற்குப் பயன் படாத அறிவாற்றலைக் காட்டிலும், அதைப் பிறர் பொருள் மீது ஆசை கொண்டு தீராக் காதலையும், ஆறாத மோகத்தையும் வளர்த்து வெறித் தனம் செய்விப்பது தீதிலும் பெரிய தீதாகும். ஆதலின் ஒருவரின் நுணுக்கறிவும், பரந்த அறிவும் கண்டவற்றின் மேல் கொள்ளும் வேட்கை வெறியால் பயனற்றுத் தீதாய் முடிகின்றது என்பதே இக்குறளின் முடிவு.

குறிப்புரை :

நல்லதற்குப் பயன்படாதே பிறர் பொருள்பால் ஆவலையும், காதலையும், வெறியையும் செய்விக்கும் நுண்ணறிவும், பரந்த அறிவும் தீதானவை.

அருஞ்சொற் பொருள் :

அஃகு - சுருங்கு, குறை, குவி, கழி, வற்று, நுண்ணியதாகு நுண்ணறிவு - நுண்ணுர்வு, கூர்மையான அறிவு, நுட்பமானவற்றை உணர்ந்தறியும் ஆற்றல் வெறிய - வெறுமையுடன் உற்று நோக்கு, மிரளு, வெருவு, சீற்றம் கொள், மதம் கொள், விறைத்து நில், பைத்தியம், வரம்பு மீறிய பற்றி, இச்சை அல்லது ஈடுபாடு, ஆவேசம், ஆத்திரம், மூர்க்கத் தன்மை, குடி மயக்கம்.

ஒப்புரை :

திருமந்திரம்: 968. உண்ணும் மருந்தும் உலப்பிலி காலமும் பண்ணுறு கேள்வியும் பாடலு மாய்நிற்கும் விண்ணின்று அமரர் விரும்பி அடிதொழ எண்ணின்று எழுத்துஅஞ்சும் ஆகிநின் றானே. திருமந்திரம்: 1067. ஏடங்கை நங்கை இறைஎங்கள் முக்கண்ணி வேடம் படிகம் விரும்பும்வெண் தாமரை பாடும் திருமுறை பார்ப்பதி பாதங்கள் சூடுமின் சென்னிவாய்த் தோத்திரம் சொல்லுமே. திருமந்திரம்: 2976 கரும்பும் தேனும் கலந்ததோர் காயத்தில் அரும்பும் கந்தமும் ஆகிய ஆனந்தம் விரும்பியே உள்ளம் வெளியுறக் கண்டபின் கரும்பும் கைத்தது தேனும் புளித்ததே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம்: 10. திருக்கோத்தும்பி - சிவனோடு ஐக்கியம்: உள்ளப் படாத திருஉருவை உள்ளுதலும் கள்ளப் படாத களிவந்த வான்கருணை வெள்ளப் பிரான்என் பிரான்என்னை வேறேஆட் கொள்ளப் பிரானுக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 230 பொய்யாய செல்வத்தே புக்கழுந்தி நாள்தோறும் மெய்யாக் கருதிக்கிடந்தேனை ஆட்கொண்ட ஐயாவென் ஆரூயிரே அம்பலவா என்றவன்றன் செய்யார் மலரடிக்கே சென்றூதாய் கோத்தும்பீ. 231 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 79. பீடு பெறநில். ஔவையார். மூதுரை: நீர் அளவே ஆகுமாம் நீர் ஆம்பல்; தான் கற்ற நூல் அளவே ஆகுமாம் நுண் அறிவு - மேலைத் தவத்து அளவே ஆகுமாம் தான் பெற்ற செல்வம் குலத்து அளவே ஆகும் குணம். 7 ஔவையார். நல்வழி: தாம்தாம்முன் செய்தவினை தாமே அனுபவிப்பார் பூந்தா மரையோன் பொறிவழியே - வேந்தே ஒறுத்தாரை என்செயலாம் ஊரெல்லாம் ஒன்றா வெறுத்தாலும் போமோ விதி. 30

***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 175 Covetous intelligence is waste... In Tamil

siRRinpam veHki, aRan alla seyyArE maRRu inbam vENdubavar.

Meaning :

What is the use of sharp and wise intelligence when it covets and savages on whoever comes across?

Explanation :

If one does savaging with rage driven by the covetousness on everyone and everything which comes across, what is the use of his acquired wisdom of sharp and wiseness? Are that sharp brain and the wiseness to look depth and breadth meant to develop covetousness and to go on rampage for it? Is that such great intelligence be used for evil acts instead of good ones? Is that all learnt wisdom meant to remove the ills or is that meant to covet on everything and to go mad? Is that one getting his knowledge improved sharp and wise only to get greed on whatever comes his way and to enjoy it in whichever way? For these entire problems the reason is lack of clarity on the goal, target and usage towards virtuous things. Without understanding the aim of the education, getting covetousness on the teacher and his belongings are only mere ignorance. For the sharpness and wiseness of the wisdom, the path of success is not setting the focus on everything coming across. Such as getting attracted by everything seen only spoils the focus and scatters the thinking and thus makes nothing achievable. Only by focusing at one good thing, and analyzing deep it will give the clarity on the path to take and the success would happen is the implied meaning here in this Kural. This is the base for the thing Valluvar emphasizes later in the Chapter on Renunciation in the Kural: 350. paRRuka paRRaRRAn paRRinai ap paRRai paRRuka, paRRu vidaRku That is actually not to have attachment on whatever comes but only to have attachment on that one that has no attachments at all, the God. Actually the greater vision and the sharpness when applied for the good causes that will fetch success, eminence and applauds automatically in life. When the sharpness and the wiseness are used for the betterment of mankind and for the improvement of the society it might fetch even the Nobel Prize; long lasting fame and name. At the least even when travelled with aim of life’s goal of liberation without bothering anyone or the self the good virtues will grow. Than having not used the mental power, than not having used it for the good sake either, using it to get covetous on all and developing the greed on everything and savaging thus is completely the evilest among all the evils. Therefore ones sharpness and wiseness when applied for the covetousness on all not only becomes waste but becomes the greater evil is the conclusion by this Kural.

Message :

The sharp and wise intelligence that which does nothing good but only covets and develops savage and fury thus is only ill.

***

திருக்குறள்:174 (இல்லாமையாலும் அபகரிக்க எண்ணார் தெளிந்தோர்...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 174 இல்லாமையாலும் அபகரிக்க எண்ணார் தெளிந்தோர்... In English

’இலம்’ என்று வெஃகுதல் செய்யார் - புலம் வென்ற புன்மை இல் காட்சியவர்.
பொழிப்புரை :
[தம்மிடம்] ’இல்லாமை’ என்பதற்காக பிறர் பொருள் மேல் வேட்கை கொள்ளார் - ஐம் புலனை வென்று குறுகிய பார்வையிலிருந்து தெளிவு பெற்றவர்.
	புதிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் இவ் விளக்கங்களில் உள்ளன.
விரிவுரை :
புலன் உணர்வுகளை வென்று குற்றமற்ற பார்வைத் தெளிவு பெற்றவர், தாம் இருக்கும் ’இல்லாமை’ எனும் வறுமை நிலையிலும் பிறர் பொருட்களின் பால் வேட்கை கொள்ளார். புலன் வென்ற என்பதற்கு இங்கே ஐம்புலன்களை அடக்கிய துறவியர் எனும் நிலை மாத்திரம் அல்லாது ’புலன் உணர்வுகளைத் தாண்டிய’ என்று கொள்ள வேண்டும். காரணம் ஐம்புலன் உணர்வால் அன்றி ஆறாவது உணர்வாகிய சிந்தனை உணர்வால்; அகக் கண்ணால், பொருட்களின் உண்மையைக் குற்றமிலாது ஆய்ந்து தெளிந்து நோக்கத் தெரிந்த யாவரும் என்பது பொருள். இங்கே பார்வைத் தெளிவு என்பது ஐம்புலனில் ஒன்றாகிய கண் பார்வைத் தெளிவை அல்ல; சிந்தனையின் பால் தோன்றும் அகப் பார்வை என்பதைச் சொல்லவே ’புலம் வென்ற’ என்றார். ஆகவே இங்கே அகப் பார்வைத் தெளிவு என்பது ’நல் அறிவுத் தெளிவு’, ’தெளிவு பெற்ற மதி’ என்பது பொருள். கலங்கலற்றுத் தெளிந்த நல் அறிவிற்குத்தான் வாழ்க்கையின் மூலங்களும், கூறுகளும், நோக்கங்களும், தமது, பிறரது எனும் எல்லைகளும், நல்லவை, தீயவை எனும் அறங்களும், நிலையாமைத் தத்துவமும் ஆசா பாசங்கள் எனும் குற்றங்கள் அற்றுத் தெள்ளத் தெளிவாய்த் தெரியும். மோகமெனும் மாயமற்றுத் தெரியும். புலன் உணர்வு கொண்டோருக்கே பசி வந்தால் பத்தும் பறக்கும். புலன் உணர்வுகள மீறித் தெளிந்த நற் சிந்தனையாளருக்கு வினைப் பயனும், பாவ, புண்ணியத் தெளிவும், வாழ்வின் இலக்காகிய முக்திக்குத் தடைவரும் எவற்றையும் விலக்கும் எண்ணமுமே மிகுந்து வரும். எனவே அவர்களிடத்தே பிறன் பொருள் மேல் பற்று எந்த நிலையிலும்; ‘இல்லாமை’ எனும் அவர் தம் வறுமை நிலையிலும் தோன்றாது. இச் சிந்தனைத் தெளிவு இலாது இருப்போருக்கே அதாவது குறுகிய பார்வையும்; மனப்பான்மையும் கொண்டோருக்கே, பிறன் பொருளை அபகரித்த அல்லது அபகரிக்கும் தமது குற்றங்களிற்கு, தமது இல்லாமையைக் காரணம் காட்டி தப்பித்துக் கொள்ள வழி தேடும் நிலை ஏற்படும். தாம் வாழப் பிறரையும் கொன்று வாழ்வதோ, எதைச் செய்தாவது வாழ்வதோ என்பது அறிவீனம். அது சிந்தனை எனும் ஆறாவது அறிவற்ற விலங்குகளுக்கு மாத்திரமே பொருந்தும். ஆங்கிலத்தில் சொல்லப் படுகின்ற “survival of the fittest" எனும் கூற்று மனிதரின் இக வாழ்வுக்குப் பொருந்தாது என்பது மேலே சொன்ன வாழ்க்கையின் நோக்கம் எனும் தெளிவுற்ற மதியினோருக்குப் புரியும். எனவேதான் அவர்கள் பிறர் பொருளைக் கவருதல் எளிமை என்றாலும், தமது வாழ்விற்கு, வயிற்றிற்கு இல்லாமை எனும் வறுமை நிலையில் உள்ளபோதும் கூடப் பிறர் பொருளைக் கவரவோ, வேட்கை கொள்ளவோ எண்ணம் வராது. பிறர் பொருளைக் கவர்ந்து வயிறு வளர்ப்பதைக் காட்டிலும் இல்லாமையால் ஏற்படும் இயற்கை மரணம் தமது மோட்சத்திற்குக் கொடுக்கப்பட்ட இயற்கைத் திறவு கோலே எனும் தெளிவு அவர்களை நல் வழி செலுத்திக் கொண்டிருக்கும். சோதனைகளும், வேதனைகளும் தம்மைப் பண் படுத்தவே தவிர தமது நல்லறத்தை வழுவி இழி நிலை செல்வதற்கு அல்ல எனும் அறிவுத் தெளிவு அவர்களை இன்னும் உயர் நிலைக்கே எடுத்துச் செல்லும். தமதென்று ஏதுமே இலாதிருக்கப் பிறர் பொருளின்பால் உரிமை கோரும் போக்குப் புலனை வென்று தெளிவுற்ற பார்வைபெற்ற மதியினரிடம் கிஞ்சிற்றும் தோன்றாது. ஆசை வெயிலின் அருமை நிழலில் தெரியும்          வீணரே ஏன் வாதம்? விதியின் வழிதான் பயணம் தொடரும்          மனிதரே ஏன் கோபம்? அண்ணன் தம்பி அனைத்தும் வேடம்          அளவு மீறிப் பழகாதே... அடிப்பார் நெஞ்சில் துடிப்பாய் நொடியில்          அன்பு மனது கேளாதே... கொண்ட மனைவி கொடுத்த பிள்ளை          கூட வருவோர் யாருமில்லை... பந்த பாசம் அறுத்து நின்றாலே          பாவி மனதில் துயரமில்லை...                                                                                (வெயிலின்...) கூட்டம் போடும் உறவுகள் எல்லாம்          இருக்கிற வரைதான் சொந்தமடா... குற்றம் பார்க்கில் சுற்றம் இல்லை          கோபம் கொள்ளுதல் பாவமடா... இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை என்பது          கண்களில் தெரிகிற மாயமடா... இரவும் பகலும் மாறும் என்பது          இயற்கை தருகிற பாடமடா...                                                                                (வெயிலின்...) சுவரே இல்லாச் சிறைதான் ’உலகம்’          சூட்சும உண்மை தெரிகிறதா? சுற்றம்; சூழல்; வாழும் காலம்;          பெற்ற தண்டனை புரிகிறதா? போன வினைக்குக் கிடைக்கும் பலனை          புரியாது இங்கே மயங்குகிறாய்... புதிய வினையால் தொடரும் விளைவைப்          புரிந்து கொள்ளத் தயங்குகிறாய்...                                                                                (வெயிலின்...) இருப்பினில் வந்ததும் எடுத்துச் செல்வதும்          பாவ புண்ணியச் சுமைதானே... இன்பம் துன்பம் என்பது எல்லாம்          வினையால் வருகிற நிலைதானே... பாழும் உலகில் மோகம் கொண்டு          காதல்; ஆசை; வளர்க்காதே பழைய பாக்கியைத் தீர்க்கவே வந்தோம்          புதிய பாவத்தைச் சேர்க்காதே...                                                                                (வெயிலின்...) ஆசை என்பது ஆட்டம் தொடர          ஆண்டவன் வைத்த தூண்டிலடா... அனுபவம் என்பது நிகழ்கிற வரையில்          அடுத்தும் பிறவிகள் தோன்றுமடா... கொடுத்த வாழ்வை வாழ்ந்து முடித்தால்          கடக்கும் தூரம் குறையுமடா... குறுக்கு வழியில் பறக்க நினைத்தால்          மீண்டும் குருவி பிறக்குமடா...                                                                                (வெயிலின்...) எதிரே வருகிற இன்னலைக் கண்டு          அழுது துடிப்பது மடமையடா... எதையும் தாங்கும் இதயம் கொண்டு          வாழ்ந்து முடிப்பது கடமையடா... இல்லை என்றே அறிந்த பிறகும்          ஏங்கித் தவிப்பது துன்பமடா... இருப்பதைப் பகிர்ந்து அன்பினில் திளைத்தால்          எல்லா நாளும் இன்பமடா...                                                                                (வெயிலின்...) தேவையைச் சுருக்கி ஆசையை விடுத்தால்          பின்வினைப் பாவம் ஓடுமடா... புலன்களை அடக்கி இறைவனைத் தொழுதால்          புத்தியில் ஞானம் கூடுமடா... பெற்றதைக் கொண்டே வென்றிட வேண்டும்          வாழ்வின் நோக்கம் முக்தியடா... பிறவிச் சுழற்சி மறுமை அறுத்தால்          பெறுவோம் மோட்சச் சித்தியடா...                                                                                (வெயிலின்...) ***
குறிப்புரை :
புலன்களை வென்றுப் பார்வைத் தெளிவுற்ற நற் சிந்தனையாளர் தமது இல்லாமை எனும் வறுமையிலும் பிறன் பொருளின் மேல் வேட்கை கொள்ளார்; அவை தம்மவை அல்ல எனும் தீர்ந்த தெளிவால்.
அருஞ்சொற் பொருள் :
புன்மை - அற்பம், இழிவு, கீழ்த்தரம், தூய்மைக் கேடு, சிறுமை, வறுமை, துன்பம், குற்றம், பார்வை மங்கல்.
ஒப்புரை :
திருமந்திரம்: 436. அரைகின் றருள்தரும் அங்கங்கள் ஓசை உரைக்கின்ற ஆசையும் ஒன்றோடொன் றொவ்வாப் பரக்கும் உருவமும் பாரகந் தானாய்க் கரகின் றவைசெய்த காண்டகை யானே. திருமந்திரம்: 449. உண்ணின்ற சோதி உறநின்ற ஓருடல் விண்ணின் றமரர் விரும்பும் விழுப்பொருள் மண்ணின்ற வானோர் புகழ்திரு மேனியன் கண்ணின்ற மாமணி மாபோத மாமே பட்டினத்தார். பொது: 17 இருப்பதுபொய் போவதுமெய் என்றெண்ணி நெஞ்சே! ஒருத்தருக்கும் தீங்கினை உன்னாதே! பருத்ததொந்தி நம்மதென்று நாமிருப்ப, நாய்நரிகள் பேய்கழுகு தம்மதென்று தாமிருக்கும் தான்! பட்டினத்தார். பொது: 22 எரி எனக்கென்னும், புழுவோ எனக்கென்னும் இந்த மண்ணும் சரி எனக்கென்னும், பருந்தோ எனக்கென்னும் தான் புசிக்க நரி எனக்கென்னும், புன்னாய் எனக்கென்னும் இந்நாறுடலைப் பிரியமுடன் வளர்த்தேன்; இதனால் என்ன பேறு எனக்கே? பட்டினத்தார். திருக்கழுக்குன்றம். காடோ? செடியோ? கடல்புற மோ? கனமே மிகுந்த நாடோ? நகரோ? நகர்நடு வோ? நலமே மிகுந்த வீடோ? புறந்திண்ணை யோ? தமி யேன் உடல் விழுமிடம்? நீள்தோய் கழுக்குன்றி லீசா! உயிர்த்துணை நின்பதமே! பட்டினத்தார். திரு ஏகம்ப மாலை: 13 ஊருஞ் சதமல்ல; உற்றார் சதமல்ல; உற்றுப் பெற்ற பேருஞ் சதமல்ல; பெண்டீர் சதமல்ல; பிள்ளைகளுஞ் சீருஞ் சதமல்ல; செல்வஞ் சதமல்ல; தேசத்திலே யாருஞ் சதமல்ல; நின்தாள் சதம்; கச்சி ஏகம்பனே! மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம். 6. நீத்தல் விண்ணப்பம் : வெள்ளத்துள் நாவற்றி ஆங்கு உன் அருள் பெற்றுத் துன்பத்து இன்றும் விள்ளக்கிலேனை விடுதி கண்டாய் விரும்பும் அடியார் உள்ளத்து உள்ளாய் மன்னும் உத்தரகோச மங்கைக்கு அரசே கள்ளத்து உளேற்கு அருளாய் களியாத களி எனக்கே. 118 களிவந்த சிந்தையோடு உன் கழல் கண்டும் கலந்தருள வெளிவந்திலேனை விடுதி கண்டாய் மெய்ச் சுடருக்கு எல்லாம் ஒளிவந்த பூம்கழல் உத்தரகோச மங்கைக்கு அரசே அளிவந்த எந்தைபிரான் என்னை ஆளுடை என் அப்பனே. 119 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 12. ஒளவியம் பேசேல். 27. வஞ்சகம் பேசேல். 108. ஓரஞ் சொல்லேல். ஔவையார். கொன்றை வேந்தன்: 87. வெள்ளைக்கு இல்லை கள்ளச் சிந்தை ஔவையார். நல்வழி: செய் தீவினை இருக்கத் தெய்வத்தை நொந்தக்கால் எய்த வருமோ இரு நிதியம்? - வையத்து அறும் பாவம் என்ன அறிந்து அன்று இடார்க்கு இன்று வெறும் பானை பொங்குமோ மேல்! 17 மானம் குலம் கல்வி வண்மை அறிவுடைமை தானம் தவம் உயர்ச்சி தாளாண்மை - தேனின் கசிவந்த சொல்லியர் மேல் காமுறுதல் பத்தும் பசி வந்திடப் பறந்து போம். 26 ஔவையார். மூதுரை: எழுதியவாறே தான் இரங்கும் மட நெஞ்சே! கருதியவாறு ஆமோ கருமம்? - கருதிப் போய்க் கற்பகத்தைச் சேர்ந்தோர்க்குக் காஞ்சிரங்காய் ஈந்ததேல் முற்பவத்தில் செய்த வினை. 22
***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 174 Clear mind will not covet even on poverty In Tamil

'ilam' enRu veHkuthal seyyAr - pulam venRa punmai il kAtchiyavar.
Meaning :
Those who have controlled the senses and have clear vision against the narrow mindedness will not covet even on their impoverishment.
	These explanations contain newer and exclusive messages.
Explanation :
Those who have conquered their senses and have the clearer mental vision will not have covetousness even though they are in total poverty of possessing nothingness. Conquered senses here mean not only the ascetics but also the people who have controlled and gone beyond the five senses. The reason is that all the people who can clearly see through not by the five senses but by the sixth sense or by the sense of thinking, awareness or consciousness and reasoning; by the inner vision or by the brain's eye; comprehending the truth without any iota of doubt and having the capability of analyzing and seeing them clearly through is the meaning. Here the clarity of vision does not mean the clarity of the physical eye sight; but means the inner clarity through the clearness of the mind and hence Valluvar referred it as the "senses won" (pulam vendra). Therefore the inner vision clarity here again means "minds clarity of wisdom" or "the clear mind". Only the cleared mind from the confusions and muddiness will understand crystal clear the root causes, aspects, goals, the boundaries of self and others, the difference between the good and bad virtues and the concept of impermanency without any hindrances and any attachment of love or hate. It would appear without any distraction of illusion or perplexity. Only those who have the bodily physical senses will lose all the ten qualities when hungry attacks. But for those who have gone beyond the physical senses and have the good sense of thinking will get the ideas more about the yields of deeds, clarity of sins and virtues and the methods to resolve the problems blocking the way of liberation. Therefore they will never get the attachment on material things or covetousness on anything at anytime including even the state of their poverty with nothing is the possession of their own. Only those who have no clarity in their mind or that who have the short vision and narrow mindedness will have the situation of reasoning or escapism that their impoverishment is the only cause for their covetousness or the idea of cheating or stealing others. Killing others or doing anything else for one's own sake of survival is the ignorance. That is only appropriate for the animals which have no thinking sense. The saying "survival of the fittest" in English is not applicable for the earthly life of the mankind is more understandable for the clear minds which understand the goals of the life and others as stated above. Therefore though it is very easy act to deceive or steal others, though they do not have anything but nothing in their life or for their hungry stomach, they will never get the covetousness or such greedy thinking. The idea that instead of surviving through coveting other’s properties, preferring the natural death over impoverishment is the key for the liberation will make those to lead in good path. The clarity that all the problems and sufferings are only test to elevate and to correct one’s own path into right direction and not to deteriorate further into wrong ways to elude in non virtuous acts, make them to go higher in their stand. For those who have the clearer mental vision conquered over their bodily senses, coveting others property will be the least idea even though nothing is their own material possession.
Message :
Those who won the senses and have the clear vision with good thinking will not covet even in their poverty of possessing nothing; because of the clarity that that does not belong to them.
***

திருக்குறள்:173 (வேட்கை தருவது சிற்றின்பமே...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 173 வேட்கை தருவது சிற்றின்பமே... In English

சிற்றின்பம் வெஃகி, அறன் அல்ல செய்யாரே மற்று இன்பம் வேண்டுபவர்.

பொழிப்புரை :

[நிலையற்ற] சிற்றின்பமாகிய பிறர் பொருள்மேல் வேட்கையைக் கொண்டு அறன் அற்றதைச் செய்யாரே; [அற நெறியால் வரும் வீடு பேறு எனும்] பேரின்பத்தை வேண்டி நிற்போர்.

விரிவுரை :

அறநெறியால் வரும் வீடு பேறு எனும் பேரின்பத்தை விரும்புவோர், நிலையற்ற சிற்றின்பமாகிய பிறன் பொருளை விரும்பி அறனல்லாதவற்றைச் செய்யார். பிறன் பொருளை அபகரித்துக் கிட்டும் இன்பம் நிலையற்ற சிற்றின்பம் ஆகும். பேரின்பம் வேண்டும் எனும் உயர்ந்த எண்ணம் கொண்ட நல்லறத்தோர் இத்தகைய சிற்றின்பத்தின் பால் ஆட்பட்டு அறமற்றதைச் செய்யார். பிறன் பொருளைக் கவருவதால் வரும் நிலையற்ற சிற்றின்பமானது நல் அறமும் அல்ல என்பது உட்பொருள். அச் சிற்றின்ப மோகம் மேலும் அறம் அற்ற செயல்களைத்தான் தூண்டி விடும். ஒழுக்கமற்றோர் அத்தகைய சிற்றின்ப மாயைகளால் அறம் அற்றவற்றைச் செய்து கொண்டு, இடைவிடாத துன்பத்திலேயே உழண்டு கொண்டு இருப்பார்கள். தமது தொடர் துன்பங்களுக்கு மூல காரணம் பிறன் பொருள்மேல் கொண்ட ஆசை என்பதை அறியாமல் நிலையற்ற சிற்றின்பத்தை மீண்டும் மீண்டும் தொடர்வதால் அதை நீடிக்கச் செய்யலாம் எனும் அறிவீனம் கொண்டு தொடர்ந்து பாவச் செயல்களைச் செய்து கொண்டு இருப்பார்கள். அபகரித்த பொருளால் வரும் இன்பம் எவ்வளவு காலத்திற்கு வரும்? தீதால் சம்பாரித்த பொருள்களால் நிலையான நிம்மதியைக் கொடுக்குமா? அதால் நன்மைதான் விளையுமா? அப்பொருள் அழிவதோடு மட்டுமல்லாது தம் வசம் இருக்கும் நல்ல பொருட்களும் சேர்ந்து கெடும் அன்றில் தமக்கும் வல்லவனால் அனைத்தும் அபகரிக்கப்பட்டு விடும். அடுத்தவன் வயிற்றில் அடித்துப் பெறும் இன்பம் அடுக்குமா? ஏமாற்றிப் பெறும் இன்பம் நீடிக்காது பிறகு பெரிய ஏமாற்றத்தை அள்ளித் தரும். மோசத்தால் வரும் இலாபம் நாசத்திற்கு முதலீடு. நியாயமாகச் சேர்த்தவை, சம்பாரித்தவையே நிம்மதியையும், நீடித்த இன்பத்தையும் தர வல்லவை. அறத்தின் வழி வந்தவை குற்றமற்றவை. எனவே அவை தேவையற்ற மன சஞ்சலங்களை உண்டாக்காது ஒருவரை முன்னேற்றங்களை நோக்கி முன்னெடுத்துச் செல்லும். எனவே பிறர் பொருள் மேல் கொள்ளும் வேட்கை, பிறரை இம்சித்துத் தீதான வழியில் வருகின்ற சிற்றின்பமே. உயரிய நோக்கமாகிய பேரின்பத்தை எண்ணிப் பயணிப்போர் நிச்சயமாக இச் சிற்றின்பத்தை விரும்பி அறம் அற்றதைச் செய்வாரோ?

குறிப்புரை :

பேரின்பம் வேண்டுவோர் நிலையற்ற சிற்றின்பமாகிய பிறன் பொருள் வேட்கையை விரும்பார்.

அருஞ்சொற் பொருள் :

சிற்றின்பம் - சிறிய இன்பம், நிலையற்ற மகிழ்ச்சி.

ஒப்புரை :

திருமந்திரம்: 229. வேதாந்தங் கேட்க விரும்பிய வேதியர் வேதாந்தங் கேட்டுந்தம் வேட்கை ஒழிந்திலர் வேதாந்த மாவது வேட்கை ஒழிந்திடம் வேதாந்தங் கேட்டவர் வேட்கை விட்டாரே. திருமந்திரம்: 250. ஆர்க்கும் இடுமின் அவா஢வர் என்னன்மின் பார்த்திருந்து உண்மின் பழம்பொருள் போற்றன்மின் வேட்கை உடையீர் விரைந்தொல்லை உண்ணன்மின் காக்கை கரைந்துண்ணும் காலம் அறிமினே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம். 1. சிவபுராணம் : போற்றிப் புகழ்ந்திருந்து பொய்கெட்டு மெய் ஆனார் மீட்டு இங்கு வந்து வினைப்பிறவி சாராமே கள்ளப் புலக்குரம்பைக் கட்டு அழிக்க வல்லானே நள் இருளில் நட்டம் பயின்று ஆடும் நாதனே தில்லை உள் கூத்தனே தென்பாண்டி நாட்டானே 90 அல்லல் பிறவி அறுப்பானே ஓ என்று சொல்லற்கு அரியானைச் சொல்லித் திருவடிக்கீழ் சொல்லிய பாட்டின் பொருள் உணர்ந்து சொல்லுவார் செல்வர் சிவபுரத்தின் உள்ளார் சிவன் அடிக்கீழ்ப் பல்லோரும் ஏத்தப் பணிந்து. 95 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 48. சூது விரும்பேல். 57. தீவினை யகற்று. ஔவையார். கொன்றை வேந்தன்: 68. பொல்லாங்கு என்பது எல்லாம் தவிர் ஔவையார். நல்வழி: ஈட்டும் பொருள் முயற்சி எண்ணிறந்த ஆயினும் ஊழ் கூட்டும்படி அன்றிக் கூடாவாம் - தேட்டம் மரியாதை காணும் மகிதலத்தீர் கேண்மின் தரியாது காணும் தனம். 8 ஔவையார். மூதுரை: ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல் நீர் நாழி முகவாது நானாழி - தோழி நிதியும் கணவனும் நேர் படினும் தம்தம் விதியின் பயனே பயன். 19

***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 173 Covetousness gets only petty pleasure... In Tamil

siRRinpam veHki, aRan alla seyyArE maRRu inbam vENdubavar.

Meaning :

Those who wish the higher bliss will not aspire for petty pleasures of covetous and do any ill things on its behalf.

Explanation :

Those who desire the bliss of liberation will not wish the trifling pleasures from covetous and its ill deeds. The pleasure coming out of covetous act is trivial. Those wise who wish to gain the high immortal bliss of liberation will not be scapegoat for such petty joys and thus will not do any immoral evil acts. The implicit meaning is that the pleasure of covetous act is not of the good virtue. That desire of petty pleasure will motivate only to do all evil things. By the illusion of those trivial joys the undisciplined will continue to do the ill deeds and will remain ever deep in the afflictions surrounding them. Ignorant about the root cause for their continuous agony is that the covetousness, they fall into wrong thesis that continuing the small and petty pleasure is the way to get longtime happiness and thus they get engulfed over and over on to ill doings. How long the pleasure of covetous acts will last? Will the properties acquired through wrong doings give permanent peace? Will it do any good? Not only such properties gets destroyed but also the prior owned properties will also go ruined or otherwise get deceived by someone stronger than the self. Will it be of any good, the pleasure of cheating livelihood of others? Pleasure obtained through deceiving will not stay longer but only will leave the self a greater deceit later. The profit of cheating is nothing but the investment for total destruction. Only those earned through good virtues and justice can give peace and longer happiness. That which comes out of good virtues is not offensive. Therefore that would only lead one to progressive path without creating any mental perturbation. The covetousness gives only the pleasure that comes from torturing others through bad acts. Therefore will they ever do the non virtuous act that those who aim for the high bliss of liberation?

Message :

Those who desire the higher bliss will not aspire for trivial joys of covetous acts.

***

திருக்குறள்:172 (நாணுவோர் செய்யார் பழிக்கும் செயல்...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 172 நாணுவோர் செய்யார் பழிக்கும் செயல்... In English

படு பயன் வெஃகி, பழிப்படுவ செய்யார் நடுவு அன்மை நாணுபவர்.

பொழிப்புரை :

[பிறர் பொருளை அபகரிப்பதால் கிட்டும்] அதிகப் பயனை ஆசைப்பட்டு பழிதரும் செயலைச் செய்யார்; நடுவுநிலைமை அல்லாதவற்றிற்கு நாணுகின்றவர்.

விரிவுரை :

நடுவுநிலைமை அல்லாதவற்றிற்கு நாணுகின்றவர், பிறர் பொருளைக் கவருவதால் வரும் மிகுதியான பயனை விரும்பி பழிதரும் இழி செயல்களைச் செய்யார். பிறர் பொருளைக் கைக் கொள்வதால் கிட்டும் பயன் அதீதமானது, ஒப்பற்றது எனும் நிலையிலும் கூட அஃது பழி தரும் இழிச் செயலென, நடுநிலை அல்லாதவற்றில் நாணம் கொள்ளுவோர் செய்யார் என்பது பொருள். ஏழை, எளியவர், வறியவர், தன்னிலும் வலிமை குன்றியோரின் பொருளை அபகரிப்பது எளிது. அதிலும் அவரது உடைமையின் பயன் மிகச் சிறந்தது எனும் நிலையில் அதைக் கைக் கொள்ளவே அறமற்றோர் விரும்புவர். அத்தகைய நிலைமை மிகச் சுலபம் எனினும் நல்லறத்தின் பால் இருப்போர், நடுநிலைமை தவறாத பண்பாளர்கள், அநீதிக்கு வெட்கப்படும் நல் இதயத்தோர், அத்தகைய பழிதரும் பாவச் செயல்களை ஒருபோதும் செய்யார். கொள்ளை அடித்து, வஞ்சித்து, ஏமாற்றி, அபகரிக்கும் பெறும் பயனைக் காட்டிலும், அதால் விளைகின்ற பழியும், பாவமும் மிகவும் தீங்கானது என்பது உட்பொருள். மேலும் அவ்வாறு பிறர் பொருளை அபரகரிக்கும் செயல் அறமற்றது, நடுநிலை அல்லாத செயல் என்பதும் தெளிவு. விலையற்றுக் கிட்டும் பொருட்களின் மீது எப்போதும் வேட்கை கொள்ளாமை நன்று. அதுவே நல் ஒழுக்கம். இனாம் என்பவை எதிர்பார்ப்புக்களைக் கொண்டிருக்கும். அன்போடு வரும் பரிசில்களைத் தவிர்ப்பது கூட பல சமயங்களில் நன்மை பயக்கும். ஆதலின் பிறர் பொருளை அபகரித்துக் கவருதல் என்பது நிச்சயம் நியாயத்திற்கு எதிரானது, தீராப் பழியையும், நீங்காத பாவத்தையும் தருவது. எனவே அஃது நல் அறத்தோர் கைக்கொள்ளும் செயலும் அல்ல. எனவே நாம் நல்லறத்தைப் பேணுவோராக, பிறர் பொருளை அபகரிக்கும் அநியாயச் செயல்களைச் செய்யாதவராக இருப்போம்.

குறிப்புரை :

பிறர் பொருளை வேட்கையுற்று அபகரிப்பதால் விஞ்சிய பயனே கிட்டினும் அஃது பழிதரும் நேர்மையற்ற செயலாகும்.

அருஞ்சொற் பொருள் :

படு - சிக்கு, அகப்படு, அழி, இற, மறை, காய், சாய், வருந்து, தொங்கு, புதைபடு, வினைப்படுத்தும், அதிகமான, மிகுதியான, விஞ்சிய, பெரிய, அதிக அளவிலான அன்மை - அல்லாமை, தீமை

ஒப்புரை :

திருமந்திரம்: 181. பாலன் இளையன் விருத்தன் எனநின்ற காலங் கழிவன கண்டும் அறிகிலார் ஞாலம்கடந்து அண்டம் ஊடறுத் தான்அடி மேலுங் கிடந்து விரும்புவன் நானே. திருமந்திரம்: 220. பெருஞ்செல்வம் கேடென்று முன்னே படைத்த வருஞ்செல்வம் தந்த தலைவனை நாடும் வருஞ்செல்வதது இன்பம் வரஇருந் தெண்ணி அருஞ்செல்வத்து ஆகுதி வேட்கநின் றாரே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம். 1. சிவபுராணம் : நோக்கரிய நோக்கே நுணுக்கரிய நுண் உணர்வே போக்கும் வரவும் புணர்வும் இலாப் புண்ணியனே காக்கும் என் காவலனே காண்பரிய பேர் ஒளியே ஆற்றின்ப வெள்ளமே அத்தா மிக்காய் நின்ற தோற்றச் சுடர் ஒளியாய்ச் சொல்லாத நுண் உணர்வாய் 80 மாற்றமாம் வையகத்தின் வெவ்வேறே வந்து அறிவாம் தேற்றனே தேற்றத் தெளிவே என் சிந்தனை உள் ஊற்றான உண்ணார் அமுதே உடையானே வேற்று விகார விடக்கு உடம்பின் உள்கிடப்ப ஆற்றேன் எம் ஐயா அரனே ஓ என்று என்று 85 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 72. நேர்பட வொழுகு. 73. நைவினை நணுகேல். ஔவையார். கொன்றை வேந்தன்: 59. பண்ணிய பயிரில் புண்ணியம் தெரியும் 63. புலையும் கொலையும் களவும் தவிர் ஔவையார். நல்வழி: எல்லாப் படியாலும் எண்ணினால் இவ்வுடம்பு பொல்லாப் புழுமலி நோய்ப் புன்குரம்பை - நல்லார் அறிந்திருப்பார் ஆதலினால் ஆம் கமல நீர் போல் பிரிந்திருப்பர் பேசார் பிறர்க்கு. 7 ஔவையார். மூதுரை: நஞ்சு உடைமை தான் அறிந்து நாகம் கரந்து உறையும் அஞ்சாப் புறம் கிடக்கும் நீர்ப் பாம்பு - நெஞ்சில் கரவுடையார் தம்மைக் கரப்பர் கரவார் கரவிலா நெஞ்சத் தவர். 25

***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 172 Ashamed of injustice will not do disgrace acts... In Tamil

padu payan veHki, pazhippaduva seyyAr naduvu anmai nANubavar.

Meaning :

Those who feel ashamed for unjustifiable acts will refrain from the coveting acts afraid of the despise it brings despite whatever enormous gain it might be.

Explanation :

Those who have shame for unjustifiable acts will never do the coveting acts afraid for the disgrace it would fetch even though it might be extremely profitable. Though seizing of others property benefits greater or incomparable usage, those who are ashamed of unjustifiable deeds, will not execute it scaring the disgrace it would bring in later is the meaning here. It is easy to acquire the properties of the poor and destitute and from the weaker people. Especially when their property usage is enormous, generally everybody will be interested to take it over. However, though it is very simple to do so, the people of just and good virtues, those brave hearted who feel ashamed for unjustifiable acts, will never do such disgraceful acts. The implicit meaning is that than the greater usage of the acquired properties through stealing, deceiving or cheating, the ill and disgrace that brings is more severe. Also such acquisitions are more clearly unjustifiable and non virtuous acts. It is better to keep no desire at all on the things which come with no cost. Indeed that is the good virtue. All freebies will have expectation strings attached. Many-a- times even avoiding the loving gifts too would be more beneficial. Therefore covetously seizing and acquiring others property is certainly against the virtues and justice and that would bring endless disgrace and never dying sins. Hence it is not the method or deeds adopted by the wise of good virtues. So, let us be the follower of good virtues and not the doers of unjustifiable covetous acts.

Message :

Though covetous seizing however extreme beneficial, it is disgraceful, immoral and unethical act.

***

திருக்குறள்:171 (அபகரிக்கும் ஆசை நாசம் தரும்...)

அதிகாரம் : 18 வெஃகாமை திருக்குறள் : 171 அபகரிக்கும் ஆசை நாசம் தரும்... In English

நடுவு இன்றி நன் பொருள் வெஃகின், குடி பொன்றி, குற்றமும் ஆங்கே தரும்.

பொழிப்புரை :

நடுநிலைமை அற்று [நியாயமில்லாதே தனக்கு உரிமை இல்லாத பிறரின்] நல்ல பொருளை விரும்பினால், அவனது குடியை அழித்து, குற்றத்தையும் ஆங்கே கொடுக்கும்.

விரிவுரை :

தனக்கு உரிமையற்ற பிறரின் நல்ல பொருளை நியாயமில்லாதே தான் விரும்பினால், அஃது தனது குடியைக் கெடுத்து, குற்றத்தையும் ஆங்கே விளைவித்து விடும். நல்ல பொருள் என்பது பிறரின் நியாயமான உரிமைக்குரிய பொருள் என்பதாகும். பிறருக்கு உரிமையான நல்ல பொருளை விரும்புவது என்பது மறுமைத் தீமையை உண்டாக்கக் கூடிய தீவினைக் குற்றம். அநியாயாமான அபகரிப்பு ஆசை என்பது குடும்ப நாசத்தையே உண்டாக்கும். ஒருவருக்குரிய நற்பொருள் என்பது நியாயமான அறவழிகளில் அவர் ஈட்டியதாகவோ அன்றில் பரம்பரையாகவோ வந்திருக்கக் கூடும். அதை அபகரிக்க எண்ணுகின்ற எண்ணமே பாவச் செயல் ஆகும். எனவே அஃது அவ்வாறு விரும்பியவனின் குடும்பத்தையே அழித்து, அவனுக்குரிய வீடு பேறு கொடுக்கும் நல்வழியை அடைக்கும் குற்றத்தை நல்கி விடும். பொறாமை போன்றே, பேராசையும் மனதுக்குள் புகுந்து விட்டால் எண்ணங்களை அழித்து இன்னலை அள்ளி வழங்கும். கெட்ட எண்ணங்களை உற்பத்தி செய்து முன்னேற்றத்தைக் கெடுத்து, ஆவல் மேம்பட்ட பொருள் மீதே எல்லா நேரத்திலும் இலயிக்க வைத்துவிடும். அதால் பிறகென்ன கவனக் குறைவு, வேலை இழப்பு, வாய்பு இழப்பு, பொருள் இழப்பு, தொடர் துன்பம், கோபம், பிரிவு, பிழவு என்று குடும்ப நலன் அழிந்து, இவற்றால் மேலும் குற்றங்களை உண்டு செய்து மொத்த நாசத்தை உண்டாக்கி விடும். தீராத ஆவல் கொள்ளுகின்ற ஆன்மா சாந்தி அடைவதில்லை என்கிறார்கள். எனவேதான் அவை மீண்டும் பிறவி பெறுகின்றன என்று சொல்கிறார்கள். ஆதலினால் பிறர் பொருள் மீது ஆசையோ, அபகரிப்பு ஆசையோ, பேராசையோ கொள்ளாது இருத்தலே நன்மை மற்றும் நல் ஒழுக்கம்.

குறிப்புரை :

பிறரின் நற் பொருளை அபகரித்தல் குல நாசத்தையும், குற்றத்தையும் தோற்றுவிக்கும்.

அருஞ்சொற் பொருள் :

வெஃகுதல் - மிகுதியாக விரும்புதல், அதி ஆசை, பேராசை, இச்சை, பிறர் பொருளை விரும்புதல் பொன்று - கெடு, அழி, இற, பிழைபடு, தவறு

ஒப்புரை :

திருமந்திரம்: 56. பாட்டும் ஒலியும் பரக்கும் கணிகையர் ஆட்டும் அறாத அவனியில் மாட்டாதார் வேட்டு விருப்பார் விரதமில் லாதவர் ஈட்டும் இடஞ்சென்று இகலல்உற் றாரே. திருமந்திரம்: 175. வேட்கை மிகுத்தது மெய்கொள்வார் இங்கிலை பூட்டுந் தறியொன்று போம்வழி ஒன்பது நாட்டிய தாய்தமர் வந்து வணங்கிப்பின் காட்டிக் கொடுத்தவர் கைவிட்ட வாறே. திருமந்திரம்: 180. விரும்புவர் முன்என்னை மெல்லியன் மாதர் கரும்பு தகர்த்துக் கடைக்கொண்ட நீர்போல் அரும்பொத்த மென்முலை ஆயிழை யார்க்கும் கரும்பொத்துக் காஞ்சிரங் காயுமொத் தேனே. மாணிக்கவாசகர். திருவாசகம். 1. சிவபுராணம் : பேராது நின்ற பெருங்கருணைப் போராறே ஆரா அமுதே அளவிலாப் பெம்மானே ஓராதார் உள்ளத்து ஒளிக்கும் ஒளியானே நீராய் உருக்கி என் ஆருயிராய் நின்றானே இன்பமும் துன்பமும் இல்லானே உள்ளானே 70 அன்பருக்கு அன்பனே யாவையுமாய் இல்லையுமாய் சோதியனே துன்னிருளே தோன்றாப் பெருமையனே ஆதியனே அந்தம் நடுவாகி அல்லானே ஈர்த்து என்னை ஆட்கொண்ட எந்தை பெருமானே கூர்த்த மெய் ஞானத்தால் கொண்டு உணர்வார் தம்கருத்தில் 75 ஔவையார். ஆத்திசூடி: 35. கீழ்மை யகற்று. 36. குணமது கைவிடேல். ஔவையார். கொன்றை வேந்தன்: 57. நொய்யவர் என்பவர் வெய்யவர் ஆவர் ஔவையார். நல்வழி: வருந்தி அழைத்தாலும் வாராத வாரா பொருந்துவன போமின் என்றால் போகா - இருந்து ஏங்கி நெஞ்சம் புண்ணாக நெடுந்தூரம் தாம் நினைத்து துஞ்சுவதே மாந்தர் தொழில். 5 ஔவையார். நல்வழி: உள்ளது ஒழிய ஒருவர்க்கு ஒருவர் சுகம் கொள்ளக் கிடையா குவலயத்தில் வெள்ளக் கடல் ஓடி மீண்டு கரையேறினால் என் உடலோடு வாழும் உயிர்க்கு. 6

***

In English:

Chapter : 18 Non-Covetousness Thirukkural : 171 Covetous leads to destruction... In Tamil

naduvu inRi nan poruL veHkin, kudi ponRi, kuRRamum AngkE tharum.

Meaning :

Coveting others righteous wealth unjustly will ruin one's own lineage and leads to evils there.

Explanation :

Grudging on the un-entitled but others righteous property unjustly, will ruin one's own family descent and lead to evil offenses there on. Good property of others means the righteous and legally entitled belongings of them. Coveting on others entitled property is offensive ill and can cause evils even after the life. Illegal encroachment or unrighteous acquisition or easing desires will only ruin the lineage. One's righteous property means it must have been earned in the virtuous manner or inherited through his heritage. The desire to acquire itself is an evil act. Therefore such desire shall spoil and destroy the possessor's family, lineage and his path to salvation and also lead to ill fame offenses. Like the enviousness, the covetousness also when enters one's mind, it destroys the good thinking and creates all afflictions abundantly. It also creates all bad ideas and spoils all progressive thoughts but makes one to get more attached to the desired object all the time. Because of that it creates negligence in the doing work, loss of job, loss of opportunity, loss of property, continuous afflictions, agony, angry, parting, split and irks in family welfare and subsequent damage and furthers with all annoying evil deeds and finally gets complete and total destruction. There is a saying that unfulfilled desires make the soul not to rest in peace. Therefore they get reborn they say. Therefore it is only good and good virtue for one, not to have the desire or extreme greed on others property or covetousness on anything.

Message :

Coveting others righteous property destroys one’s own lineage and furthers the evil deeds.

***